Brzoza brodawkowata Betula pendula
Drzewo liściaste należące do rodziny brzozowatych. Występuje w chłodniejszych rejonach Europy i Azji. Jej zasięg rozciąga się od Pirenejów w Europie poprzez Syberię, Chiny po Koreę. W południowo-zachodniej Azji występuje na Kaukazie oraz w górach północnej Turcji i północnego Iranu. Gatunek został wprowadzony do Ameryki Północnej, gdzie w niektórych rejonach uważany jest za inwazyjny.
Ze względu na obecność w powierzchniowych warstwach korka betuliny- substancji, której kryształki załamują światło, kora brzozy przybiera białą barwę. U młodych okazów kora jest brązowa, a u starszych, gdy kora w dolnej części pnia przyrasta na szerokość, pęka, staje się ciemna i traci barwę bieli. Korona brzozy jest silnie rozwinięta, z luźno zwisającymi gałązkami. Stąd brzoza brodawkowata uznawana jest za jedno z najpiękniejszych i najzwiewniejszych drzew. Młode gałązki są pokryte brodawkami, od których pochodzi nazwa gatunkowa rośliny. W młodości brzozy rosną szybko. W sprzyjających warunkach brzoza brodawkowata może dorastać do 30 m wysokości i osiągnąć 80 cm w pierśnicy. Jest gatunkiem krótkowiecznym, dożywającym do około 100 lat. Brzozy są roślinami wyjątkowo światłolubnymi, pionierskimi, potrafiącymi szybko opanować odsłonięty teren. Brzoza brodawkowata stanowi źródło surowców leczniczych pozyskiwanych z kory, pąków i liści. Słynie z otrzymywanego z niej wczesną wiosną soku brzozowego (oskoły) oraz dziegciu.
W wielu kręgach kulturowych brzozie przypisywane jest jakieś szczególne znaczenie. Najczęściej łączona jest z życiem i wiosną a ze względu na swa strzelistą koronę stanowić miała łącznik między ziemią i niebem. W tradycji chrześcijańskiej brzozę łączono z oczyszczeniem. Rózgom brzozowym przypisywano zdolność wypędzania złych duchów a także ducha nieposłuszeństwa i uporu.
