Wiedza:
- student zna najważniejsze elementy tupu kultury właściwe dla poszczególnych religii i wynikające z nich zasady postępowania dla turystów
- student zna schemat funkcji i dysfunkcji turystycznych, koncepcję kontaktu kultur, szoku kulturowego itd.

Umiejętności:
- student posiada praktyczne umiejętności dotyczące kulturowego savoir vivre`u wynikającego z poszczególnych kultur religii
- student posiada umiejętność przekazywania ww. wiedzy uczestnikom ruchu turystycznego (w tym odpowiedniej argumentacji)  

Z uwagi na ograniczone możliwości (kosztowe oraz formalne) organizacji praktyk w krajach buddyzmu i hinduizmu, zajęcia praktyczne dotyczą „fragmentu” treści realizowanych w trakcie nauczania kameralnego na uczelni. Spośród krajów UE oraz krajów partnerskich, najlepszym obszarem do realizacji praktyk jest Turcja lub Izrael. Treści przedmiotu zależą od miejsca realizacji praktyk oraz możliwości wynikających z charakteru organizacji goszczącej (stowarzyszenie, touroperator lub hotel).
Na przykładzie kultury islamu lub kultury judaistycznej studenci analizują rzeczywiste sytuacje i zachowania w odrębnych kręgach kulturowych i religijnych. Uczą się

- jak i kiedy przekazywać turystom informacje aby unikać sytuacji niepożądanych
- w jaki sposób realizować imprezy turystyczne, tak aby odbywały się z poszanowaniem lokalnej kultury (zgodnie z paradygmatami turystyki zrównoważonej)
- praktycznych zachowań wynikających z lokalnego savoir vivre’u (zachowanie przy stole, grzeczność na co dzień),
- w jaki sposób angażować społeczności lokalne do współpracy w sektorze turystycznym,
- możliwości i zasad wsparcia dla odwiedzanych obszarów (stowarzyszenia, fundacje itd.)
Studenci mają ponadto okazję obserwacji rzeczywistych zachowań turystów oraz wynikających z nich funkcji i dysfunkcji turystycznych.

Treści przedmiotu:
1. Najważniejsze walory turystyczne związane z obecnie występującą kulturą i religią (religiami) oraz pozostałe – praca z mapą i katalogami turystycznymi - kwerenda terenowa,
2. Analiza kwerendy terenowej - charakter wykorzystania walorów - funkcje i dysfunkcje turystyczne
3. Przygotowanie do pilotażu i przewodnictwa w obszarach odmiennych kulturowo, - analiza charakteru wyjazdu : czy odbywa się w miejsca sakralne, czy turyści „wkraczać będą”  w obszary zamieszkałe przez tradycyjne zbiorowości (nawet jeśli celem wycieczki nie jest kultura lecz np. atrakcyjny wodospad) itd. - opracowanie informacji do przekazania turystom przed wycieczką - opracowanie informacji przekazywanych w trakcie wycieczki
4. Realizacja opracowanej wycieczki - przekazanie informacji przed wycieczką - pilotaż wycieczki Realizacja może odbywać się zarówno w grupie praktykantów jak i dla rzeczywistej grupy turystycznej.
5. Analiza zrealizowanych wycieczek
6. Wnioski do treści katalogów turystycznych – propozycje opracowania katalogów.