Przeświadczenie o autonomiczności sztuki ma historię, co prawda niedługą, bo sięgającą zaledwie XVIII stulecia, ale za to burzliwą; naznaczoną zwrotami artystycznymi i zmianami paradygmatów estetycznych w dyskursywnym tle. Przekonanie, że sztuka stanowi odrębny fragment kultury, różniący ją istotnie od innych, stanowiące wspólną spuściznę filozofii i teorii sztuki, zawsze silnie oddziaływało na świat sztuki. Wyodrębnienie w łonie filozofii nowożytnej autonomicznych sfer poznania, moralności i tego, co estetyczne stało się podstawą dla Kantowskiej teorii geniuszu artystycznego, niezależnego od władzy pojęć i intelektu. Zarówno to, co jest, jak i to, co być powinno przestało być dla praktyki artystycznej ograniczeniem, a sztuka stając się domeną niczym nieograniczonej twórczości zyskała pełną autonomię, legitymizowaną także w Heglowskiej filozofii sztuki. Doświadczenia awangard XX wieku, postmodernizmu oraz przeobrażenia w kulturze nowoczesnej przekonują, że autonomia sztuki wymaga przemyślenia i redefinicji.

Kierownik naukowy konferencji: prof. dr hab. Teresa Pękala
Sekretarz konferencji: dr Rafał Czekaj

Strona konferencji: sztuka.umcs.lublin.pl

Program konferencji: sztuka.umcs.lublin.pl/program