Zespół badawczy: Małgorzata Wrzesień, Jacek Jachuła, Karolina Tymoszuk
Poważnym problemem we współczesnym krajobrazie rolniczym, jak również w zurbanizowanym, są braki pokarmu (nektaru i pyłku) dla zapylaczy. Niedobór pokarmu związany jest m.in. z homogenizacją siedlisk, rosnącą powierzchnią monokultur, wprowadzaniem wysoko zaawansowanych technologii rolniczych, betonowaniem przestrzeni miejskich. Zasadne zatem jest prowadzenie działań na rzecz ochrony owadów zapylających w oparciu o wysiew/nasadzenia roślin nektaro- i pyłkodajnych. Wiele obecnych na rynku gatunków roślin promowanych jest jako miododajne i przyjazne pszczołom. Popularne są również mieszanki nasion do wysiewu tzw. łąk kwietnych. Znaczna część zalecanych do wysiewu/nasadzeń gatunków nie została jednak oceniona pod kątem wydajności cukrowej i pyłkowej i jest wybierana głównie w oparciu o wartość estetyczną. Efektywne gospodarowanie tzw. ,,pastwiskami pszczelimi", czyli siedliskami bogatymi w gatunki nektaro- i pyłkodajne, wymaga doboru roślin dostarczających znacznych ilości pokarmu, atrakcyjnych dla owadów zapylających i dobranych tak, by zapewnić zapylaczom ciągłość dostępu do pokarmu. Zespół badawczy zajmuje się oceną wartości pożytkowej roślin występujących w różnych siedliskach (siedliska marginalne, układy liniowe) oraz formach aranżacji zieleni (np. ogrodach, parkach, skwerach). Uzyskane w ten sposób dane mogą posłużyć do opracowania zaleceń dla architektów krajobrazu czy organów samorządowych odpowiedzialnych za utrzymanie zieleni.
