Na rysunkach Ferenca nie ma realnych zdarzeń, przedmiotów i ludzi, są pozbawione fabuły i anegdoty, rozpoznawalnych kształtów, których nazwę znamy. Mimo to ich autonomia ewokuje konkret i wikła nas w realność. Można w ich napięciu, ruchu i przestrzeni odnaleźć i dramat nietrwałości i trwałość rozpadu. Świat przedstawiony staje się jednocześnie zaszyfrowanym równaniem mimowolnej refleksji badacza, którego prowadzi ciekawość poznania. Wspominam Gielniaka i jego grafiki z czarno-białym spektaklem bergsonowskiego elan vital. W Przypadku prac jarosławskiego artysty ten niepohamowany pęd, tajemnicza kreatywność życia ma także swoją osobną formułę. Rysunki w sensie technicznym realizowane są prostymi narzędziami, głównie kredką, ołówkiem, niekiedy tuszem i piórkiem. respektowana przy tym naturalna faktura papieru, dzięki delikatności nacisku ręki i narzędzia, pozwala z ekonomią maksymalną uzyskiwać bogatą gradację tonów i szrafowań, potęguje sensualną jakość. Stosowane niekiedy zabiegi fraotażu, kolażu czy reliefu służą wzbogacaniu struktury rysunku, zagęszczenia jego plastycznej treści. Owszem, czasem pojawia się kolor, a raczej zmiana tonacji, jakiś zagubiony barwny akcent, jakby dla oddechu, plastycznej odskoczni, ale i tu wyczuwa się, że to monochromatyzm jest właściwą domeną artysty. Zwyczajowo stosowany przez Ferenca duży format prac potęguje ich magnetyczną substancję opanowując wyobraźnię odbiorcy. Pod powiekami zamkniętych oczu, jak echo wracają wdrukowane w pamięć pulsujące światła, animowane niewidoczną siłą drobiny i energetyczne pasma graficznej, czy może już realnej mocy. czy można chcieć więcej? Czarno-biały wzór rysunku, napełniając się życiem, prowadzi nas jednocześnie pod próg jego tajemnicy.

art. mal. Piotr Wójtowicz 2012 r. (za zgodą Podkarpackiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych)