Prace Anny Perłowskiej-Weiser są inspirowane doświadczeniem bezpośredniego spotkania z Ziemią Świętą i równocześnie stanowią powidok przeżyć literackich, związanych z poezją Stanisława Jerzego Leca. Są to swoiste kody czasu, znaki historii, będące refleksją na temat fenomenu miejsca, obszaru, gdzie metafizyka biblijna przenika się z metaforyzującym indywidualizmem twórcy. Owa przejrzystość jest dotknięciem istoty poznawania i odczuwania. Motywy pustynne, czy starożytne kolumny skomponowane z hebrajskimi tekstami, tworzą świat wewnętrznych znaczeń, budując osobistą ikonografię autorki.

Multiplikacje, zwielokrotnienie jako nośniki rytmu są zabiegiem służącym poetyzacji i strukturalnej narracyjności symboli. Izrael stanowi dla artystki miejsce o niezliczonej ilości form, linii, układów, będących preludium do graficznego zapisu. Akwaforta, która jest techniką klasyczną i nader szlachetną, wymaga doskonałego, precyzyjnego rysunku. To sfera rozpięta między czernią a bielą, ze wszystkimi jej odcieniami, bogactwem kontekstów i przenikań. Anna Perłowska-Weiser porusza się w tym świecie w sposób bardzo świadomy, kierując się intelektualno-estetycznym kompasem. Często pasowa ornamentyka łączy się tu z sylwetowością form, w konfrontacji z literą (pismem). Poprzez pozbawienie bryły jej przestrzennych konotacji odbieramy obrazy warstwowo, hierarchicznie, rozstrzygając w trakcie lektury kompozycji o wizualnych priorytetach. I jak w domenie poezji, gdzie kolejne wersy spiętrzają konteksty, tak  odczytując prace artystki postrzegamy części większej całości. Pars pro toto – linia i litera, wizerunek i walor scalają nostalgiczno-metaforyczny horyzont podróży, w głąb znaczeń, ku brzegom nienazwanych odczuć.

Marlena Makiel-Hędrzak, prof. UR