Robert Kuśmirowski | Träumgutstraße
Kuratorka: Katarzyna Urbańska
Wernisaż: 10 września 2014 roku, godz. 18.00
Wystawa czynna od 11 września do 11 października 2014 roku
Galeria Salon Akademii w Warszawie

Tytuł wystawy nawiązuje do nazwy ulicy Traugutta, przy której znajduje się Pałac Czapskich-Raczyńskich, będący siedzibą warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Budynek ten został zburzony w czasie wojny, a następnie odbudowany w latach pięćdziesiątych XX wieku. Jest więc fantomem, rekonstrukcją, architektonicznym fałszem udającym miejsce, którego już nie ma. Fotografie i plany archiwalne pokazujące jego stan sprzed wojny zdają się przedstawiać puste obrazy.

Kuśmirowski dokonuje rekonstrukcji ruin budynku i zniszczonego arystokratycznego salonu. Jego praca ma wszystko to, do czego broni nam dostępu czarno-biała fotografia: ciężar, masę, kolor, rzeczywisty wymiar. Ta zmysłowa forma sprawia, że nieczytelna przeszłość zdaje się rozszczelniać, a historia miejsca ponownie ożywać, nabierać przestrzennego charakteru. Obraz ruin obiecuje zapełnienie pustki, zastąpienie realnego bytu, ciała zabranego po śmierci.

Ale tytuł Träumgutstraße składa się również ze zbitki słów traum i gut (śnij dobrze). Praca Kuśmirowskiego bowiem, naśladując pornograficzną strategię unaoczniania, plastycznej realizacji naszej chęci ujrzenia, zachęca nas do śnienia, do projekcji własnych podświadomych treści na materię przeszłości. Wskazuje tym samym na voyeurystyczny i kreatywny charakter aktu podglądania historii, na to, że dokonując wglądu w to, co nas pociąga w przeszłości, przenosimy na obserwowany obiekt nasze własne podświadome pragnienia. W ten sposób proces fizycznego, wręcz rzeźbiarskiego kształtowania quasi-historycznego obiektu staje się metaforą politycznych procesów formowania zbiorowej pamięci i społecznej tożsamości.

Robert Kuśmirowski | Tężnia

Plac Artystów w Kielcach, 05.09.2014. godzina 19.00

Tężnia jest konstrukcją zbudowaną na wzór tężni solankowych, połączoną drewnem iglastym, systemem różnych łączeń, drewnianych podpór a przede wszystkim triumfem masy przedmiotów i urządzeń powystawowych, gromadzonych przeze mnie od 12 lat. Zebrane i poukładane są gabarytowo oraz monochromatycznie wraz ze spisem inwentarzowym, charakterystycznym dla prac i zbiorów muzealnych. Konstrukcja powołana do tężenia sztuki została zaprojektowana w trosce o nasze doznania optyczne i wystawiona naszej percepcji wzrokowej na zachodzące zmiany w ustanowionym obiekcie. To praca dedykowana otoczeniu z jej świadomym zajęciem. Wystawione przedmioty, które s ą mi bliskie, również przechodzą pewną przemianę, z funkcji magazynowej wejdą w poziom wystawienniczy.. Taki zestaw niepotrzebnych już mi artefaktów pozwala na rejestrację tych przedmiotów, ich zgrupowanie do celów estetycznych i fetyszystyczny wgląd. Tak jak przy obiektach solankowych pogoda będzie miała ogromny wpływ na ostateczny kształt tężni artystycznej. Przemiany barwne na przedmiotach korodujących, zacieki grawitacyjne na świeżo wzniesionej konstrukcji drewnianej i inne materiały, będą się zbierać w jeden nierozerwalny organizm. To inhalacja sztuką i samej sztuki wyprowadzonej z magazynów. Początkowa obserwacja pojedynczego zbioru Tężni będzie prowadzić jedynie do wyodrębniania składowych elementów jednego przedmiotu, później zacznie obejmować również relacje między elementami, np. układ, ich proporcje, stosunki przestrzenne czy koloryt. To dopiero umożliwi wierne zrekonstruowanie analizowanej całości, czyli prawidłową syntezę tężenia sztuki