Początek roku zamiast radości przynosi nam zwykle raczej rozdrażnienie i dziwny niepokój.  Wszystko to przez nawrót imperatywu metanoji – przemiany: musisz życie swe odmienić! Tak, głośno chcemy być człowiekiem przyszłości, ale coś nam w realizacji tych planów przeszkadza. Jest to myśl lękliwa, do której nawet po cichu nie chcemy się przyznać – że mamy słabą silną wolę, i nie stać nas na żadne rewolucje, zerwania ze starym życiem i światem, z kształtującymi go zasadami, wedle których ludzie dzielą się na uprzywilejowanych i nie-uprzywilejowanych, biednych i bogatych, wiedzących i nie-wiedzących, zaszczepionych i nie-zaszczepionych. Jako rewolucjoniści, na wszelki wypadek, niczym Odyseusz, każemy się więc przywiązać do masztu, żeby nie pójść za syrenim odruchem serca... Pozostajemy dla siebie stale wielkim jeszcze-nie – obciążeni dziedzicznymi niesprawiedliwościami, osadami  intymnych odruchów, codziennych zwyczajów... Czy jest dla nas wobec tego jakieś pocieszenie? Może znajdziemy je w mediach – na naszych profilach portalowych lub sesjach coachingowych?