Leopold Unger urodził się 12 sierpnia 1922 r. we Lwowie w rodzinie galicyjskich Żydów. Od września 1939 r. przebywał w Bukareszcie, gdzie przeżył II wojnę światową. W 1948 r. po przyjeździe do Warszawy rozpoczął pracę w „Życiu Warszawy”, pełniąc rozmaite funkcje, począwszy od depeszowca po sekretarza redakcji. Ważnym epizodem w biografii dziennikarskiej Ungera była misja korespondenta w Hawanie w czasie kryzysu nuklearnego w latach 1962–1963.
W atmosferze nagonki antysemickiej wraz z rodziną opuścił w 1969 r. Polskę i udał się do Belgii, gdzie podjął pracę w najważniejszym belgijskim dzienniku „Le Soir”. Leopold Unger uchodził za specjalistę w zakresie polityki Europy Wschodniej i komunizmu. Swoje artykuły podpisywał pseudonimem Pol Mathil. W latach 1976–1986 drukował w amerykańskim „International Herald Tribune”. Kolejnym bardzo ważnym etapem w życiu Leopolda Ungera była współpraca z miesięcznikiem „Kultura”, wydawanym przez Jerzego Giedroycia, oraz z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa. Po 1989 r. zaczął pisywać felietony do „Gazety Wyborczej”. Jednocześnie, aż do śmierci, publikował w „Le Soir”. Zmarł 20 grudnia 2011 r. w Brukseli. Tam też został pochowany na cmentarzu żydowskim Kraainem.
Leopold Unger należał do elitarnego kręgu opiniotwórczych publicystów o wymiarze światowym. Jego artykuły były wydawane w formie zbiorów problemowych, czego przykładem są m.in. publikacje pt. „Orzeł i reszta” (Paryż 1986) czy „Wypędzanie szatana” (Lublin 2005). Opublikował również autobiografię pt. „Intruz” (Warszawa 2001).
W 2009 roku za wybitne osiągnięcia dziennikarskie oraz kultywowanie dziedzictwa paryskiej „Kultury” został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W tym samym roku odebrał nagrodę Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego i Mieczysława Pruszyńskich. W 2010 r. za „niesienie Polsce światła prawdy” otrzymał Orła Karskiego.
