Spektakl, jak sam tytuł mówi, stanowi tryptyk inspirowany życiem i twórczością tancerki, pedagog tańca i założycielki najstarszego zespołu tańca w Wielkiej Brytanii – Marie Rambert. Autorkami spektaklu są Joanna M. Czajkowska (część 1), Małgorzata Dzierżon (część 2) i Anna Akabali (część 3). Każda z części spektaklu „Rambert. Tryptyk” odnosi się do innego okresu w artystycznym i prywatnym życiorysie Marie Rambert i może istnieć samodzielnie jako skończona całość. Jednak dopiero zestawione razem stanowią pełną, bogatą wypowiedź artystyczną, która z jednej strony cieszy różnorodnością, z drugiej, pokazuje złożoność i przenikanie światów Marie.
Link do bezpłatnej transmisji
Konstrukcja spektaklu:
Część I. “Stary kontynent” – scena gdzie doświadczenia polsko – francusko – austriackie Marie Rambert mieszają się niczym w szalonym śnie. Całość przypomina filmy Davida Lyncha, czy Pedro Almodovara tworząc niezwykły konglomerat bez oczywistej linii narracyjnej. Ta część zarówno w warstwie choreograficznej, jak i dramaturgicznej, zaskakuje widza kontrastami i skojarzeniami. Inspiracją była szalona, pełna artystycznych indywidualności i awangardowych działań stara Europa sprzed pierwszej wojny światowej, w której stopniowo pojawia się widmo wojny, zacieśniając i odbierając nie tylko pole do twórczości, ale i po prostu do życia. Inspiracjami do stworzenia scenicznych postaci, były takie osobowości jak Isadora Duncan, Sarah Bernhardt, Ruth. St. Denis, Wacław Niżyński, Sergiusz Diagilew, Emil Jaques – Dalcroze i oczywiście Marie Rambert.
Część II. “Scena angielska”- nawiązująca do życia i działalności Marie w wielkiej Brytanii, ale także choreograficznie do trylogii „Le Cricket”, „Le Rugby”, „Le Boxing” w choreografii Susan Salamon (1930-31) i „Gier” Niżyńskiego (1913). Kostiumy retro białe sportowe, tempo zmienne. Zawodowa fascynacja i platoniczna miłość Rambert do Niżyńskiego przeplata się tu stylistycznie z wątkiem spełnionego związku Marie z Dukiem. Szczęśliwe choć „nie bez chmur” życie rodzinne toczy się swoim trybem wbrew turbulentnym, zmiennym czasom. W pozornie przewidywalnej minimalistycznej oprawie ruch staje się niezwykle istotny. Cisza. Muzyka oddaje tęsknotę w czasach obu wojen, ale także upragnioną harmonię, piękno i sielankę czasów międzywojennych w kraju, który przyniósł miłość, udane życie rodzinne i sukces zawodowy artystki.
Część III. „Podróże artystyczne” – powrót do galopady pomysłów i zaskakujących rozwiązań inscenizacyjnych. Świat sceniczny zanurzony w kolorach sepii niczym z archiwalnych zdjęć. Czas jazzu i podróży nie tylko artystycznych, konsumpcji świata z nowo ustanowionymi bezpiecznymi granicami. Czas odkrywania na nowo społecznych ról kobiecych i męskich w czasach pokoju. Podróż, czas i zmiana to główne wątki tej części, które odpowiadają historii trwania zespołu założonego przez Marie Rambert. Niejako efektem ubocznym jest widoczny wysiłek wykonawców – tancerzy, który można interpretować jako wysiłek wielu pokoleń artystów współtworzących dzieło jej życia.
Choreografia: Joanna M. Czajkowska (część 1), Małgorzata Dzierżon (część 2), Anna Akabali (część 3)
Taniec: Joanna Nadrowska, Róża Kołoda, Joanna M. Czajkowska, Wiktoria Rudnik, Jacenty Krawczyk, Kalina Porazińska, Artur Grabarczyk, Tomasz Graczyk
Muzyka: Mariusz Noskowiak (część 1), Szymon Brzóska (część 2 i 3)
Projekt materiałów graficznych i wizualizacje: Katarzyna Teresa Turowska
Kostiumy: Alicja Gruca
Światła: Mateusz Gierc
Zdjęcia promujące: Anna Kłosowska, Michał Redlin, Aleksandra Gracjasz
