Kompozyty hydroksyapatytu, znane ze swojej charakterystycznej architektury kryształów i wyjątkowych właściwości, wykazują potencjał w adsorpcji jonów metali ciężkich oraz pierwiastków radioaktywnych, a także wybranych substancji organicznych. W artykule po raz pierwszy udowodniono wewnętrzny mechanizm adsorpcji przez kompozyty hydroksyapatytu. Następnie przedstawiono selektywność i konkurencyjność kompozytów hydroksyapatytu w różnych środowiskach, w których występują różne zakłócenia ze strony kationów, anionów i cząsteczek organicznych. Kolejno skategoryzowano kompozyty hydroksyapatytu według ich wymiarów morfologicznych. Właściwości adsorpcyjne oraz wewnętrzne mechanizmy zbadano w oparciu o różne morfologie. Wykazano, że chociaż kompozyty hydroksyapatytu charakteryzują się doskonałą zdolnością adsorpcyjną i opłacalnością, ich zastosowanie często nastręcza trudności z powodu wrodzonej kruchości i aglomeracji, problemów technicznych związanych z ich obsługą oraz trudności w recyklingu. Na koniec, aby rozwiązać te problemy, artykuł omawia tendencję kompozytów hydroksyapatytu do adsorpcji jonów metali ciężkich oraz pierwiastków radioaktywnych, a także ograniczenia ich zastosowań. Podsumowując ograniczenia i przyszłe kierunki modyfikacji HAP w dziedzinie usuwania zanieczyszczeń jonami metali ciężkich i różnych substancji, artykuł dostarcza wnikliwych perspektyw dotyczących ich stopniowej poprawy i racjonalnego zastosowania.

Zachęcamy do zapoznania się z treścią artykułu.

Jeszcze raz serdecznie gratulujemy autorkom dr hab. Ewie Skwarek, prof. UMCS oraz doktorantce mgr Adriannie Biedrzyckiej.