O przyjemności bycia sobą

Kultura popularna to tyle, co bliska „ludowi” – rzecz w tym, że pojęcie ludu możemy zrozumieć chyba tylko intuicyjnie, słuchając muzyki pop, rock and rolla czy disco, chociażby w wykonaniu zmarłego w tych dniach Krzysztofa Krawczyka. „Ludowa” to nie to samo, co populistyczna – nie jest ani prawicowa, ani lewicowa. Za luksus omijania ekstremów płaci ona jednak dość wysoką cenę – jest nieuchronnie wewnętrznie sprzeczna. Niesie nam wyzwolenie – od wszystkiej lokalności, tradycji, codzienności, którą oddychali jeszcze Bolek i Lolek czy pies Reksio – wikłając nas jednocześnie w sidła kolejnych, nowych form opresji, takich powiedzmy, jakie serwują nam ostatnio poprawnościowe normy językowe: już nie matka, ojciec, córka, syn, siostra czy brat, lecz „rodzic numer 1 i 2”, „dziecko” i „rodzeństwo”. Stawką w tym nieustannym balansowaniu między postępowym a rewolucyjnym jest prawdziwie demokratyczna, jak się zdaje, przyjemność obcowania z ulubionymi tekstami, bohaterami, programami… – przyjemność moja, nie zaś bezosobowa, bezmyślna. Przyjemność, która chroni prawo każdego z nas do decydowania o swoim życiu i ratuje przed wizjami „końca człowieka” w świecie rejestrowanym przez takie produkcje jak Raport mniejszości czy z filmy z Jasonem Bourne’m. Idzie więc ostatecznie o poczucie bycia sobą – i o niezgodę na bycie nijakim!

O tym i pokrewnych zjawiskach w najbliższym odcinku Profesury i popkultury będą rozmawiać wykładowcy Wydziału Politologii i Dziennikarstwa: Jan Hudzik, Piotr Celiński i Przemysław Wiatr. Jak zwykle na żywo w czwartek (8.04) o 19.00, tylko w Radiu Centrum (98.2 FM).