Ze względu na ustawienia Twojej przeglądarki oraz celem usprawnienia funkcjonowania witryny umcs.pl zostały zainstalowane pliki cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na ich używanie. Możesz to zmienić w ustawieniach swojej przeglądarki.
Miotani w konsumenckim amoku, zanurzeni w świecie zduplikowanych obrazów, nie mamy (nie chcemy) już innej, (nie)prawdziwej rzeczywistości. I nie mamy też przy tym nic sobie do zarzucenia. Wszyscy – na równi producenci, jak i odbiorcy tychże obrazów – jesteśmy zakładnikami jednych i tych samych skrytych, libidynalnych pragnień – bycia do/bez końca witalnym, bogatym, sytym, (a do tego teraz przecież jeszcze i) sławnym… Bycia zredukowanego do pragnienia posiadania. Po co nam zatem oglądać tych, którym – podpowiada nasze czyste sumienie – „nie udało się”, mniej od nas zaradnych, samych sobie winnych, często po prostu skąpych, liczygroszy, biedoholików… Bieda i ubóstwo jako doświadczenie codziennych zmagań, upokorzeń i cierpień – zbyt mało widowiskowe. Jedynie, jak zwykle, przypadki ekstremalne dobrze się sprzedają. Wtedy do akcji przystępują hiperlękowe media i budzą ukrytych w nas narcyzów, przebranych w stroje aniołów moralnie spanikowanych, unoszących się nad ziemią tak jak na obrazach Chagalla.
