|
Z wielką przyjemnością informujemy o najnowszej publikacji, której autorem jest prof. dr Jean Poesen (Katedra Geologii, Gleboznawstwa i Geoinformacji UMCS) opublikowanej w Geodermie:
Kariminejad N., Sepehr A., Poesen J., & Hassanli A., 2023. Combining UAV remote sensing and pedological analyses to better understand soil piping erosion. Geoderma, 429, 116267. https://doi.org/10.1016/j.geoderma.2022.116267
W niniejszej pracy podjęto próbę połączenia systemu kartowania z powietrza (Unmanned Aerial Vehicles (UAV)), fizycznych i chemicznych atrybutów gleby oraz narzędzi do badań geofizycznych w pobliżu powierzchni (radar penetrujący grunt i tomografia elektrooporowa), aby zapewnić kompleksowe zrozumienie geometrycznych cech wypiętrzania gleby w regionach suchych i półsuchych. System mapowania UAV został zastosowany do przygotowania ortofotomapy, topografii, analitycznego cieniowania wzgórz, gęstości drenażu i map użytkowania ziemi w dwóch różnych miejscach występowania form sufozyjnych (miejsce 1: tereny pod uprawę roślin i miejsce 2: tereny rolnicze) na równinie Sarakhs, w prowincji Razavi Khorasan, w północno-wschodnim Iranie. Fizyczne i chemiczne atrybuty gleby zostały przeanalizowane w sześciu profilach glebowych w celu sprawdzenia hipotezy, że te atrybuty gleby kontrolują występowanie cech związanych ze studniami (tj. sinkhole, blind gully, gully), a także w celu sprawdzenia, czy istnieją jakiekolwiek różnice we właściwościach gleby między dwoma typami użytkowania gruntów. Przypowierzchniowe narzędzia geofizyczne zostały wykorzystane do określenia przybliżonych rozmiarów form sufozyjnych oraz do symulacji ich wewnętrznej struktury. Wyniki uzyskanych zmiennych niezależnych UAV potwierdziły, że typowe cechy erozji glebowej (tj. zapadlisko, ślepy wąwóz, wpust) rozwijały się dokładnie w dostosowaniu do procesów podpowierzchniowych (tj. gęstości drenażu). Ilościowe algorytmy wykazały znaczne różnice Na+ i SAR dla profili glebowych z erozją i bez niej, ale te właściwości gleby same w sobie nie są wystarczające do wyjaśnienia rozwoju tych form na obu badanych stanowiskach. Objętość badań liniowych GPR wynosiła 1701,5 m3 na stanowisku 1 i 1203 m3 na stanowisku 2. Potencjalne rozmieszczenie form podpowierzchniowych ujawnione dzięki zastosowaniu GPR było bardziej rozległe niż te wywnioskowane z obserwacji powierzchni gleby: trójwymiarowa gęstość liczby form potencjalnych studni i zawalonych zagłębień symulowała średnią długość i głębokość form wynoszącą odpowiednio 143,4 cm i 88 cm na terenach rangelicznych oraz 175,75 cm i 79,14 cm na terenach rolniczych. Maksymalne zagęszczenie form lub zawaleń stropu wystąpiło w granicach głębokości gleby 0-50 cm na stanowisku 1 i 30-100 cm na stanowisku 2. Stosunek cech erozji powierzchniowej do podpowierzchniowych potencjalnych zapadlisk na terenach łąkowych i rolniczych wynosił odpowiednio około 26,1% i 10,4%. Pomiary tomografii elektrooporowej (ERT) wykazały wyższe wartości rezystywności w obszarach podatnych na spiętrzenia, gdzie spiętrzenia zostały zainicjowane na styku skał macierzystych. Integracja wszystkich danych uzyskanych różnymi technikami w tym badaniu pozwoliła lepiej zrozumieć zakres erozji rurowej zarówno w powierzchniowych, jak i podpowierzchniowych horyzontach glebowych.
Według aktualnego Wykazu Czasopism MEiN artykuł opublikowany w GEODERMA to 200 punktów.
Bezpośredni link do ww. publikacji (Open Access)
Wykaz publikacji pracowników INoZiŚ UMCS
|
