Literatura, scena i Drugi Program Polskiego Radia
Kiedy będąc licealistką, szukałam wymarzonego kierunku studiów, pierwszym pomysłem było dziennikarstwo. Od zawsze uwielbiałam pisać, posmakowałam też pracy radiowca. Podzieliłam się tym pomysłem z kolegą, który odrzekł z niesmakiem: „Ale Anka, przecież na dziennikarstwie trzeba dużo czytać!”. Zawsze byłam przekorna, dlatego wybrałam… filologię polską, gdzie określenie „dużo czytać” jest niedopowiedzeniem.
Początki były trudne: osiemdziesiąt lektur w pierwszym semestrze to niemałe wyzwanie. Nie raz trzeba było ścigać się z czasem, mając kilka dni na przeczytanie chociażby Iliady i Odysei (po których lekturze, notabene, myślenie wierszem było procesem naturalnym). Musiałam też zapamiętać, że wyraz jery nie jest nazwą jednego z legendarnych słowiańskich plemion, lecz prastarą samogłoską.
Za to Alma Mater za wszelkie trudy odpłacała po stokroć – nie tylko uświadamiając, jakie perły literatury czekają na bibliotecznych półkach.
Uczelniany Zespół Tańca Ludowego zaraził mnie pasją do polskiego folkloru (chociaż taniec w kilkunastokilogramowym stroju lubelskim na rozgrzanej światłem reflektorów scenie był sportem ekstremalnym). Specjalizacja teatrologiczna rozbudziła miłość do sztuki scenicznej, a zajęcia z filmoznawstwa przekonały o magii kina.
I jeszcze jedno – „5. ściana”, w której wraz z innymi studentami polonistyki publikowaliśmy recenzje spektakli. Wieczorami, szczególnie przy okazji rozmaitych festiwali, przybiegaliśmy do teatrów oglądać sztuki Janusza Opryńskiego, Leszka Mądzika i innych wspaniałych twórców, aby później z wypiekami na twarzy dzielić się wrażeniami na łamach tego pisma.
Wszystkie te doświadczenia zaprowadziły mnie do radiowej Dwójki, w której mam przyjemność pracować jako redaktorka. W Programie 2 Polskiego Radia łączę wszystkie swoje pasje: folklor, teatr, muzykę, literaturę. Każdego dnia poszerzam horyzonty oraz wiedzę. I tak sobie myślę, że dziś jestem w tym miejscu właśnie dzięki filologii polskiej.
