Rok 1982 był absolutnie wyjątkowy dla fanów kina. To właśnie wtedy z ust Rutgera Hauera wydobył się słynny monolog w deszczu, John Rambo przelał pierwszą krew, Werner Herzog zrealizował swoje szalone marzenie wciągając 340 tonowy statek ponad górami, a John Carpenter zabrał nas w najgorsze miejsce na ziemi - na Antarktydę, by w powolny i sugestywny sposób poddawać ciągłym atakom terroru i paranoidalnych napięć.
Gdy w latach 80 amerykańska społeczność borykała się z szalejącą epidemią AIDS czy zimno wojennym niepokojem, nihilistyczny obraz twórcy "Mgły" zupełnie niezsynchronizował się z potrzebami ówczesnego widza. To właśnie tu została doszczętnie pogrzebana idea jednomyślnej, bohaterskiej społeczności potrafiącej zneutralizować zagrożenie - "Oto koniec świata. Nie taki, który jest rezultatem bombardowań. Tylko taki, który przychodzi z wewnątrz.” Mówił Carpenter, dla którego tytułowe "Coś" to przede wszystkim metafora zła głęboko ukryta w każdym z nas.
Dysponując budżetem 12 milionów dolarów słynny twórca osiągnął inscenizacyjną perfekcję pokazując ciasne zakamarki stacji badawczej na spółkę z połaciami lodowatej Antarktydy. Wreszcie mógł pozwolić sobie na zaprzęgnięcie legendarnego kompozytora Ennio Morricone, który zrezygnował z charakterystycznej dla siebie melodyjności na rzecz hipnotyzująco-minimalistycznych partytur, czy Roba Bottina speca od szokujących efektów specjalnych, które stały się absolutnym opus magnum w historii całego gatunku - głowa chodząca na pajęczych nogach; autopsje psów i ludzi, w trakcie których wnętrzności eksplodują, przyjmując inne, niełatwe do zidentyfikowania kształty; odcinanie dłoni; podpalenia; macki przypominające robaki, które wychodzą z odciętej głowy; dwa albo więcej spalonych ciał złączonych tak, że przypominają żeberka oblane sosem barbecue. Do tego wyobraźmy sobie temperaturę rzędu -60 stopni Celsjusza i zadajmy pytanie - czy potrzebna jest lepsza rekomendacja?
Seans + prelekcja
Prelekcję wygłosi Arkadiusz Dziura
Prowadzenie Łukasz Kwaśniewski
Zapraszamy.
