26.04.2024 /piątek/
godz. 21:00
Myślałam o wspomnieniach... o procesie wspominania. Jest to dla mnie jedno z najprzyjemniejszych doświadczeń. Zauważyłam, że te które tworzę w swojej głowie, mogą być o wiele przyjemniejsze niż w rzeczywistości. Mogę je przeżyć znacznie głębiej, mogę się zatrzymać i kontemplować, pomyśleć, oddychać; przewinąć do przodu lub do tyłu, miksować, korzystać z możliwości swojej wyobraźni! i Staje się dla mnie jasne, że „pamiętanie” płynnie przechodzi w „tworzenie” wspomnień. Czasem nawet nie jestem pewna, czy jakieś wspomnienie jest snem, czy też moją wyobraźnią, czy może rzeczywistością. Skoro pewne „wspomnienia”, są na tyle silne i skoncentrowane w mojej pamięci, że wyobrażając je sobie, miałam odczucia cielesne. To czy są one bardziej realne od tych, które naprawdę doświadczyłam, ale nie skupiłam na nich swojej uwagi i dlatego ich nie pamiętam, czy wręcz odwrotnie nie wiem!
Szukałam formy, w której mogłabym utrwalić wspomnienia. Jedną z nich jest wideo, często jest to nagrywanie prostych rzeczy, wydaje się, że nic się nie dzieje, a jednak to część naszego życia, kiedy wszystko jest spokojne, drzewa rosną, słońce świeci, my oddychamy. To coś, czego nie da się zaaranżować, ani powiedzieć naturze: „dawaj jeszcze raz, wiatr, proszę, powiej, liście poruszajcie się tak samo”. Wszystko dzieje się tylko raz i nigdy więcej się nie powtórzy.
Ale chciałam też mieć fizyczną formę wspomnień, a kula wydawała mi się cudownym przedmiotem, „idealnym ciałem kosmicznym”, które będzie zawierało moje wspomnienia. Atomy są okrągłe, planety są okrągłe, według starożytnej greckiej legendy nawet ludzie byli kiedyś w kształcie kuli i wesoło toczyli się po świecie...
źródło: Wydział Artystyczny UMCS
