Dąbrowski Stanisław Jan (ur. 8.05.1947 r. w Lublinie) – artysta, urzędnik państwowy, działacz społeczny, harcerz, prezes Lubelskiej Wojewódzkiej Organizacji Ligi Obrony Kraju im. gen. T. Kościuszki w Lublinie.
Absolwent Technikum Mechanicznego w Lublinie (1967); Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS na kierunku praca kulturalno-oświatowa (1980–1984); Studium Teatralnego przy Centralnym Ośrodku Metodyki Upowszechniania Kultury w Warszawie na kierunku reżyseria (1982); studiów podyplomowych na UMCS w zakresie zarządzania w administracji państwowej i samorządzie terytorialnym (2000); studiów podyplomowych w zakresie zarządzania i organizacji pomocy społecznej (2005). Ukończył też Wyższy Kurs Obronności na Akademii Obrony Narodowej (2002).
Artysta Teatru Muzycznego w Lublinie (1967, 1974–1978), Estrady Lubelskiej (1972–1976), kabaretu „Czart” (1973–1974), Teatru im. J. Osterwy w Lublinie (1978/1979); aktor i reżyser Teatru TOR w Lublinie (1969–1986); komendant Lubelskiej Chorągwi ZHP (1991–1992); dyrektor PH „Wisana” w Sandomierzu, oddział „Olmex” w Lublinie (1992–1996); dyrektor Zespołu Dziennych Domów Pomocy Społecznej w Puławach; inicjator budowy Centrum Integracji i Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Puławach (1996–1999); zastępca dyrektora Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Marszałkowskiego w Lublinie (1999–2002); dyrektor Wydziału Polityki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie (2002–2006).
Członek Rady Krajowej Ligi Obrony Kraju, Z-ca Kierownika Wydziału Seniorów Głównej Kwatery ZHP ds. programowych, Rady Chorągwi Lubelskiej ZHP, Zarządu Wojewódzkiego Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w Lublinie, Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Nałęczowa, Rady i Zarządu Klubu Rotary Lublin-Centrum i innych organizacji.
Autor publikacji: Słownik biograficzny lubelskiego harcerstwa 1911–2011 (2001); 200 Lat Diecezji Lubelskiej (2005); Harcerze Lubelszczyzny w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1920 (2009); 15 Lat Rotary Lublin-Centrum (2011); Harcerski Lublin 1911–1939 (2012); Harcerki z tamtych lat... (2013); Harcerze Lubelszczyzny w II wojnie światowej. Słownik biograficzny (2014) oraz kilkunastu referatów popularnonaukowych i ponad setki artykułów prasowych w czasopismach.
Odznaczony kilkudziesięcioma odznaczeniami państwowymi, ministerialnymi, samorządowymi, organizacji, związków i stowarzyszeń społecznych za pracę zawodową i działalność społeczną, artystyczną, pedagogiczną i obronną, m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem św. Marii Magdaleny, Krzyżem Wielkim z Gwiazdą Orderu św. Stanisława, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem za Długoletnią Służbę, Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Srebrnym Medalem Gloria Artis, Medalami Pro Memoria i Pro Patria.
Żonaty – żona Helena, ma syna Arkadiusza i wnuczkę Kamilę.
Wspomnienia: „Urodziłem się i wychowałem przy ul. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera, przemianowanej później na ulicę M. Nowotki 4, a następnie na Idziego Radziszewskiego. W miejscu, gdzie stoi dziś Rektorat, paliliśmy z kolegami ogniska i piekliśmy kartofle. Miasteczko uniwersyteckie rosło w moich oczach. To miejsce mojego dzieciństwa, zabaw, przygód i trasy do szkoły, i – jak każde z tamtych lat – wspominam je z melancholią i często odwiedzam”.
