TYTUŁ PROJEKTU:
MIKRO INNOWACJE – MAKRO KORZYŚCI
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, realizowany przez Lubelską Fundację Rozwoju oraz Gminę Miejską Lublin/Miejski Urząd Pracy w Lublinie na podstawie Umowy o dofinansowanie Projektu grantowego nr POWR.04.01.00-00-I042/15 zawartej z Ministerstwem Rozwoju.
TYTUŁ GRANTU:
POKONAĆ PROKRASTYNACJĘ - ZDOBYĆ ATRAKCYJNĄ PRACĘ.
Skuteczne wkraczanie na rynek pracy
Umyślne zwlekanie z czymś, lub przeciąganie czegoś zgodnie z definicją (Słownik języka polskiego, 2017; https://sjp.pwn.pl/slowniki/kunktatorstwo.html) określane jest terminem kunktatorstwo, zaś osoba, która celowo odwleka wykonanie czegoś to kunktator. Hiponimem tego pojęcia, powszechnie stosowanym w literaturze anglojęzycznej, i coraz częściej pojawiającym się w polskim piśmiennictwie z zakresu psychologii jest określenie prokrastynacja. Prokrastnacja (łac. procrastinatio, pro crastinus) oznacza dosłownie odłożenie do jutra.
Prokrastynator to osoba, która wie, co chce zrobić, potrafi to zrobić, nawet stara się to zrobić ale na razie tego nie robi. Zakłada, że zrobi to jutro, ale nie bardzo zdaje sobie sprawę z tego, ze jutro również założy, że zrobi to jutro (Silver, Sabini, 1981). Problem polega zatem na rozbieżności między zamiarem pierwotnym a aktem końcowym, czyli między intencją a działaniem (Lay, 1994). Nieefektywność zachowań prokrastynatora wynika z ciągłego przekładania, a w rezultacie wynik, który osiąga w zbyt późnym i pospiesznym realizowaniu zadania nie odpowiada właściwym / zakładanym standardom i prowadzi do nasilonego stanu napięcia emocjonalnego (Milgram, 1991)
Lista badaczy, którzy zajęli się psychologiczną analizą tego zjawiska jest coraz dłuższa. Niestety, przybywa także prokrastynatorów. Wprawdzie brakuje systematycznych danych epidemiologicznych, szacuje się jednak, że skłonność do przekładania na później przyjmuje chroniczną postać u około 20% ogólnej populacji (Ellis, Knaus, 1977; McCown, Johnson, Petzel, 1989; Harriott, Ferrari, 1996; Procee i in. 2013; Rozental, Carlbring, 2014, Tibbett, Ferrari, 2015). Do sporadycznego prokrastynowania przyznaje się aż 95%. Grupą najczęściej prokrastynujacą okazują się być uczniowie i studenci. Statystyki wskazują na wzrost populacji osób prokrastynujących z 10-40% w latach 70-tych XX wieku do ok. 80-95% obecnie, wśród młodzieży (Ferrari, Díaz-Morales, O’Callaghan, Díaz, Argumedo, 2007; Steel, 2007; Steel, Ferrari, 2013), z tego potrzebę uzyskania pomocy psychologicznej deklarowało 52%, uznając prokrastynowanie za swój poważny problem (Day, Mensink, O’Sullivan, 2000; Onwuegbuzie, 2000).
Ustalenie przyczyn prokrastynacji jest trudne, ponieważ poszczególni badacze tego zjawiska skupiają się na analizie różnych czynników, a także wykorzystują różne metody do jego poznania. Jako jedna z przyczyn odkładania na później wskazywana jest specyfika procesu dydaktycznego. Uczniowie i studenci muszą realizować wiele różnych zadań. Oczekuje się od nich odpowiedzialności, zmotywowania, a także umiejętności planowania krótko- i długoterminowego. Wymagana jest też samodzielność a to oznacza, że mają również swobodę w organizowaniu własnej pracy.
Cytowana literatura
Day, V.,Mensink, D., O’Sullivan, M. (2000). Patterns of academic procrastination. Journal of College Reading and Learning, 30(2), 120–134. http://dx.doi.org/10.1080/10790195.2000.10850090
Ellis, A., Knaus, W. J. (1977). Overcoming procrastination. New York: Signet Books.
Ferrari, J. R., Diaz-Morales, J. F., O’Callaghan, J, Diaz, K., Argumendo, D. (2007). Frequent behavioral delay tendencies by adults: International prevalence rates of chronic procrastination. Journal of Cross-Cultural Psychology, 38, 458–464. DOI: 10.1177/0022022107302314
Harriott, J.S., Ferrari, J.R. (1996). Prevalence of procrastination among samples of adults. Psychological Reports, 78,611-616. http://dx.doi.org/10.2466/pr0.1996.78.2.611
Lay, C.H. (1994). Trait procrastination and affective experiences: Describing past study behavior and its relation to agitation and dejection. Motivation and Emotion, 18(3), 269-284.
McCown, W., Johnson, J., Petzel, T. (1989). Procrastination, a principal components analysis. Personality and Individual Differences, 10(2), 197-202. http://dx.doi.org/10.1016/0191-8869(89)90204-3
Milgram, N. (1991). Procrastination. (pp. 149-155). [w:] R. Dulbecco (red.), Encyclopedia of human biology (6 ed.). New York: Academic Press.
Onwuegbuzie, A. J. (2000). Academic procrastinators and perfectionistic tendencies among graduate students. Journal of Social Behavior & Personality, 15(5), 103–109.
Procee, R., Kamphorst, B., Meyer, J.J., Van Wissen, A. (2013), A formal model of procrastination. BNAIC 2: Proceedings of the 25th Benelux Conference on Artificial Intelligence (Paper 86). http://repository.tudelft.nl/islandora/object/uuid:f64556f8-d9bf-4421-a4e0-5b7dcaad163f/?collection=research (pobrane: 14.09.2016)
Rozental, A., Carlbring, P. (2014). Understanding and treating procrastination: A review of a common self-regulatory failure. Psychology, 5, 1488-1502. http://dx.doi.org/10.4236/psych.2014.513160
Silver, M., Sabini, J. (1981). Procrastinating. Journal for the Theory of Social Behaviour, 11(2),207-221.DOI: 10.1111/j.1468-5914.1981.tb00033.x
Steel, P. (2007). The nature of procrastination: A meta-analytic and theoretical review of quintessential self-regulatory failure. Psychological Bulletin, 133(1), 65–94, DOI: 10.1037/0033-2909.133.1.65.
Steel, P., Ferrari, J. (2013). Sex, Education and Procrastination: An Epidemiological Study of Procrastinators’ Characteristics from a Global Sample. European Journal of Personality, 27: 51–58. DOI: 10.1002/per.1851
Tibbett, T. P., & Ferrari, J. R. (2015). The portrait of the procrastinator: Risk factors and results of indecision. Personality and Individual Differences, 82, 175-184. http://dx.doi.org/10.1016/j.paid.2015.03.014
