Czas pandemii COVID-19, który chyba dla każdego z nas był niebywale trudnym doświadczeniem nie tylko indywidualnym, osobistym, ale też społecznym czy kulturowym, badaczki postanowiły zaprezentować poprzez humor, który pełnił wówczas funkcję swoistego katharsis. Pozwalał bowiem oswajać pandemiczną rzeczywistość, dystansując się od negatywnych jej aspektów i czynników. Bohaterem książki jest zatem ta ostra choroba zakaźna układu oddechowego wywołana zakażeniem wirusem SARS-CoV 2, czyli koronawirus. Analizom poddane zostały dowcipy, memy oraz maski z zabawnymi napisami bądź obrazkami.
Rozważania teoretyczne uzupełniły Autorki bogatym materiałem empirycznym (przykładami kawałów, memów i masek).
Badanie humoru w komunikacji to temat trudny do analizy, wymagający interdyscyplinarnego podejścia łączącego perspektywę językoznawczą z aspektem społeczno-kulturowym (w tym kulturoznawczym) i wbrew pozorom całkiem poważny, ponieważ „Śmiech – jak trafnie ujął to Stanisław Gajda – to nie tylko żywioł fizyczno-zmysłowej wesołości, ale także dziecko refleksji intelektualnej”.
Dodać wypada, że „Rozważania podjęte w recenzowanej monografii zostały oparte na niezwykle bogatej i wieloaspektowej literaturze przedmiotu. Autorki przywołują między innymi prace z zakresu językoznawstwa, nauk o kulturze, socjologii, psychologii, co czyni ich książkę opracowaniem na wskroś nowoczesnym, bo inter-, a nawet transdyscyplinarnym” (z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Artura Rejtera).
Mamy nadzieję, że czytając tę książkę, przyznacie Państwo słuszność słowom Stefana Garczyńskiego, że „Uśmiech i humor – to znak zwycięskiego górowania nad losem”.
