Zaczęło się to chyba w Memfis – ale nie tym nad rzeką Missisipi – kiedy (XI w. p.n.e.) niecny lud zaczął się buntować i zarzucać arcykapłanowi Herhorowi zamia przejęcia w kraju władzy. Do niewiernych odezwał się wtenczas z nieba nadludzki głos: „Odwracam oblicze moje od przeklętego ludu i niech na ziemię spadnie ciemność” – i spadła. W biały dzień. Niech cierpią przeklęci. W innych częściach świata nie było lepiej – np. w takim Państwie Środka znikająca w biały dzień gwiazda była pożerana przez głodnego smoka: strzelali więc w niebo Chińczycy strzałami, zimnymi ogniami, walili w bębny, żeby zwierzynę przestraszyć. U nas, Słowian, miała wzrastać wtedy moc złych czarownic i demonów… Zwiastun nieszczęść, chorób, wojen.
