To tak jak w sitcomie „Przyjaciele” – jeśli wpadniesz na dwa-trzy z nimi spotkania, to nie zorientujesz się, kto, z kim, ani kiedy zaczął lub akurat skończył partnerować – jak w kalejdoskopie. W nowojorskim świecie – naszym już dziś powszednim – stałe jest jedynie to, co zmienne. Czyli my, zawsze ci sami, którzy chcą być sobą i kimś/czymś więcej zarazem. Być wolni od przaśno-rodzinnych obowiązków i przynależności wszelakiej. Wyrażać tylko siebie i uciekać od nudy rytuałów codzienności. Pielęgnować swoją nienaruszalną prywatność i samotność. I dobrze się przy tym bawić, chociażby w obdarowywanie się walentynkowymi gadżetami. A nuż uda im się uspokoić i wytłumaczyć nas w naszym samouwielbieniu – i tym bardziej nas w nim utwierdzić.
