To ulubiona formuła organizowania multimediów dla współczesnych „kuratorów” medialnych kosmosów: radiowców, didżejów, twórców składanek (niegdyś mixtape'ów) oraz platform streamingowych, czyli wszystkich tych, którzy zarządzają wiedzą w epoce nadmiaru informacji. Dealując zastanymi multimediami (sami rzadko tworzą autorskie treści) chcą nas swoimi selekcjami uwieść i wychować. Jednocześnie playlista to format myślenia i narzędzie w rękach zwykłych nas, którzy także musimy porządkować media i ich zawartości. Z apetytem wchodzimy w te „kuratorskie” buty, żeby dziewczynie/chłopakowi zaimponować dedykowaną składanką ballad trapowych czy żeby współpracownikom pochwalić się wiedzą o technikach makijażu w formie selekcji klipów. I pewnie ważne jest to negocjowanie granic o to, kto kuratorować ma prawo i możliwość, kto robi to lepiej i szybciej ale chyba ważniejszym jawi się pytanie o to, czy w świecie rosnącej liczby „kuratorów” nie zbraknie nam twórców świeżego materiału?
