16 maja 2011 w Centrum Języka Portugalskiego odbył się wykład, który poprowadzili dr Célia Martins i dr Nuno Ferreira z Escola Superior de Educação de Lisboa. Tytuł wykładu: "Od dyktatury do demokracji - obraz współczesnej Portugalii".
Streszczenie
Najdłuższą dyktaturą w Europie była dyktatura Portugalii, która trwała od 1933 do 1974. Pod rządami Antonio Salazara powstało nowe państwo, w celu wyciągnięcia kraju z poważnych trudności gospodarczych i z niestabilności politycznej odziedziczonych z okresu Pierwszej Republiki (1910/26). Nazywając swą misję przywracaniem utraconej świetności narodu, Salazar przez dziesięciolecia narzucił Portugalczykom dyktaturę ograniczając wolność słowa i prawo do zebrań publicznych.
W ostatnich latach reżimu, po śmierci Salazara, Marcelo Caetano nie zdołał zniwelować niezadowolenia wśród ludności. Ostatnie lata wojny kolonialnej i międzynarodowe naciski, by zakończyć konflikt w Afryce, jak również powiew demokracji, jaki był wówczas odczuwalny w Europie, zainspirowały rewolucję z 1974 roku. Koniec dyktatury był początkiem demokracji w Portugalii i przyłączeniem jej do Wspólnoty Europejskiej. Od 1986 roku, kraj rozpoczął swój marsz w kierunku rozwoju gospodarczego. Stabilność polityczna przyczyniła się do sukcesu młodej demokracji i przyniosła inwestycje, dzięki którym dokonano modernizacji kraju.
Obecnie Portugalia różni się zupełnie od kraju, który pozostawił w spadku Salazar. Jej cechy narodowościowe są żywym przykładem tej przemiany, a powstanie wielokulturowego społeczeństwa, poza innymi aspektami zmian, jest precedensem w historii całego kraju. Z państwa tradycyjnie związanego z emigracją - od czasu ekspansji morskiej - Portugalia stała się w ostatnich dziesięcioleciach rajem dla imigrantów z różnych stron świata. Zmieniło się również zagospodarowanie przestrzenne miast i działalność gospodarcza.
